ความระทึกขวัญที่ซุกซ่อนอยู่ในความไม่หวือหวา สถานที่ก่อเหตุเป็นร้านต้นไม้ ที่อาจเรียกได้ว่าพื้นที่ปลอดภัยสำหรับผู้ถูกกระทำในสังคมที่ปิตาธิปไตยเข้มข้น

‘A Deadly Beauty งดงามบนความตาย’ เป็นนิยายแปลจากภาษาเกาหลี ว่าด้วยเรื่อง ชเวยูฮี หญิงสาวเจ้าของร้านต้นไม้ผู้เป็นฆาตกร วิธีจัดการเหยื่อของเธอเลือดเย็น ทว่าในทางกลับกันแล้ว วิธีการอาจไม่ได้น่าสยดสยองเท่าสาเหตุที่ว่า ‘ทำไมต้องจัดการเหยื่อเหล่านั้น’

นิยายเรื่องนี้มีจุดเริ่มต้นมาจากเหตุความรุนแรงต่อผู้หญิงในเกาหลีใต้ และความคิดที่ว่าทำไมในนิยายเกาหลีคนที่ตายต้องเป็นผู้หญิง ทำไมผู้หญิงถึงตกเป็นเหยื่อ ทำไมมีแต่ผู้หญิงที่ต้องใช้ชีวิตด้วยความเจ็บปวด ผู้เขียน ‘คังมินยอง’ ไม่ได้ดำเนินเรื่องด้วยกลวิธีหวือหวา แต่ในความ (ดูเหมือน) เรียบง่ายนั้นซุกซ่อนความระทึกขวัญไว้ ไม่ใช่ในรูปแบบเลือดสาด สืบสวนดุเดือด หรือผูกเงื่อนปมอันยากจะแก้ มันดูเป็นอะไรธรรมดาๆ ที่เกิดขึ้นได้ในชีวิตประจำวัน แน่นอนว่าไม่ได้หมายถึงความน่ากลัวที่เหยื่อของชเวยูฮีที่เป็นผู้ชายต้องเผชิญ แต่พูดถึงความน่ากลัวที่เหยื่อของเหยื่อซึ่งเป็นผู้หญิงต้องเผชิญต่างหาก

ความน่าสนใจและความสนุกของเรื่องนี้อยู่ที่แก่นหลักของเรื่อง โดยใช้พืชพรรณเป็นสัญญะได้อย่างแยบยล ในทุกฉากตอนที่ได้อ่าน แม้จะไม่ได้เล่าอย่างตรงไปตรงมาว่าทำอะไรแบบไหนบ้าง แต่ผู้อ่านจะจินตนาการได้ว่าเกิดอะไรขึ้น และเข้าใจได้ในที่สุดว่าทำไมชเวยูฮีต้องจัดการศัตรูพืชและวัชพืชที่เป็นอุปสรรคในการเติบโตของพืชพรรณให้พ้นไป ประสบการณ์ที่แตกต่างอาจทำให้ระดับความ ‘อิน’ ต่อนิยายเรื่องนี้มีไม่เท่ากัน บางคนอาจจะหงุดหงิดที่ทุกอย่างดูเกิดขึ้นและจบลงอย่างง่ายๆ ทว่าในฐานะผู้หญิงหรือไม่ว่าจะเพศใดก็ตามที่เคยประสบพบเจอสถานการณ์แบบในเรื่องอย่างน้อยหนึ่งเหตุการณ์ คงพูดได้ว่าหากไม่เคยเจอกับตัวคงไม่เข้าใจ กว่าที่จะผ่านเรื่องราวแบบนั้นมาได้มันไม่ได้ง่าย ไม่เคยง่ายเลยจริงๆ

แม้วิธีจัดการของยูฮีเป็นศาลเตี้ย แต่ก็ชวนให้ตั้งคำถามว่าแท้จริงแล้ว เหยื่อกับฆาตกรของเรื่องนี้ ใครกันแน่ที่น่ากลัว แท้จริงแล้ว ‘A Deadly Beauty งดงามบนความตาย’ เป็นเรื่องระทึกขวัญสำหรับใคร เพศชายผู้เป็นเหยื่อในนิยาย หรือเพศหญิงที่เป็นเหยื่อในชีวิตจริง

ในวันที่ต้องเผชิญกับเหตุการณ์เลวร้ายที่หาทางออกไม่เจอ ไม่เห็นแม้แต่แสงเท่าไม้ขีดไฟที่ปลายอุโมงค์ เราคงต้องการที่พักใจแบบร้านค้า, พืชพรรณ ต้องการมีคนอย่างชเวยูฮีเป็นไฟนำทาง แต่ในโลกความจริงที่ไม่มีสถานที่แบบนั้น ขอขอบคุณคังมินยอง ที่อย่างน้อยทำให้เรื่องนี้ลงเอยด้วยความรู้สึกโล่งใจ

คาดหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเหยื่อในสังคมที่แสนโหดร้ายนี้จะได้พบความโล่งใจเช่นนั้นบ้าง...สักวันหนึ่ง